photo N424

paok-oxyro - ΟΛΑ ΤΡΙΓΥΡΩ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ

ΑΠΟ ΠΑΟΚ mania
Οι κομπλεξικοί «Times» και ο Βούλγαρος δημοσιογράφος της!

Επί χρόνια ακούω άτομα σαν εμάς, Παοκτσήδες με μια τάση να αναλύουν τα πράγματα, αλλά και την απλή μάζα του κόσμου, να λέμε πώς ο Ολυμπιακός του Κόκκαλη δημιούργησε ένα ανθυγιεινό ποδοσφαιρικό μονοπώλιο. Πώς με τα λεφτά του Σωκράτη και την εύνοια του δημοσίου κατάφερε να εξαγοράσει το πρωτάθλημα και να δημιουργήσει μία δυναστεία. Μια δυναστεία που συντηρείται στην κορυφή χάρη στα σίγουρα λεφτά του Champions League, λεφτά που συντηρούν το εξάμβλωμα που δημιούργησε ο Σωκράτης Κόκκαλης στην κορυφή.

Την δεκαετία του 1980 λ.χ. όταν τα ηνία του ελληνικού πρωταθλήματος είχε ο πατέρας Βαρδινογιάννης, το πρωτάθλημα δεν ήταν σε καμία περίπτωση λιγότερο διεφθαρμένο και η παρασκηνιακή ισχύς του Βαρδινογιάννη δεν είχε να ζηλέψει πολλά από την τωρινή ισχύ του Κόκκαλη. Ωστόσο οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Στις έντεκα ποδοσφαιρικές σεζόν μεταξύ 1996-97 και 2006-07, ως γνωστόν ο Ολυμπιακός έχει πάρει δέκα πρωταθλήματα και ο Παναθηναϊκός ένα. Οι μόνες ομάδες που έχουν τερματίσει στις δύο πρώτες θέσεις το ίδιο διάστημα είναι ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ. Συγκριτικά, στις έντεκα ποδοσφαιρικές σεζόν μεταξύ 1982-83 και 1992-93, τέσσερα πρωταθλήματα κέρδισε ο Παναθηναϊκός, τρία η ΑΕΚ, δύο ο Ολυμπιακός και από ένα ο ΠΑΟΚ και η Λάρισα. Επίσης εκτός των τριών του ΠΟΚ, στις δύο πρώτες θέσεις τερμάτισαν επίσης ο ΠΑΟΚ, η Λάρισα και ο ΟΦΗ.

Πώς καταλήξαμε λοιπόν από την πολυφωνία και τον ανταγωνισμό του 83-93 στο τέλμα και το στείρο μονοπώλιο του Ολυμπιακού του 97-07;

Όπως ανέφερα, ο Βαρδινογιάννης τότε δεν ήταν λιγότερο ισχυρός παρασκηνιακά απ' ότι ο Κόκκαλης τώρα για να χάνει τα πρωταθλήματα η ομάδα του. Ούτε, φυσικά, ήταν πιο δίκαιος ή μεγαλόψυχος ώστε να αφήνει το πρωτάθλημα να κερδίζεται άξια και δίκαια. Οι μεγαλύτεροι θα θυμούνται καλά ότι η παράγκα, τα στημένα ματς και οι σάπιες διαιτησίες ήταν πολύ πιο συχνά φαινόμενα το 80' απ' ότι σήμερα, δύο δεκαετίας και κάτι αργότερα. Μάλιστα χωρίς όλη αυτή την διαφθορά ίσως η ενδεκαετία 83-93 να ήταν ακόμη πιο ανταγωνιστική απ' όσο απεδείχθη στην πράξη. Αλλά παρά την διαφθορά και τα "σπρωξίματα" στους ισχυρούς το 83-93 παραμένει σαφώς πιο ανταγωνιστική περίοδος απ' ότι το 97-07. Τι έχει αλλάξει λοιπόν από τότε;

Αυτό που άλλαξε είναι ότι τότε το πρωτάθλημα ήταν κυρίως θέμα πρεστίζ. Η απώλεια του πρωταθλήματος ή έστω και της δεύτερης θέσης ήταν ένα πλήγμα αλλά όχι καθοριστικό. Τώρα όμως, και εδώ και μία δεκαετία περίπου (η οποία τυχαίνει να συμπίπτει με την περίοδο του μονοπωλίου του Ολυμπιακού), η απώλεια του πρωταθλήματος και της δεύτερης θέσης σημαίνει αυτόματα και την απώλεια πολλών εκατομμυρίων ευρώ που παίρνουν ο πρώτος και (μέχρι και πέρσι) ο δεύτερος από την είσοδό τους στους "χρυσοφόρους" ομίλους του Champions League. Πλέον τα "αφεντικά" του ελληνικού πρωταθλήματος είναι διατεθειμένα να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, για να μην χάσουν τις πρώτες θέσεις του πρωταθλήματος και τα τεράστια κέρδη που αυτές συνεπάγονται. Επιπρόσθετα, τα συγκεκριμένα κέρδη τους δίνουν και τα μέσα να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, δημιουργώντας έτσι έναν φαύλο κύκλο που δεν βλέπω αν και πώς θα σπάσει ποτέ.

Οπότε το συμπέρασμα είναι ότι η διοργάνωση που βλέπουμε και λατρεύουμε όλοι επειδή είναι πολύ πιο θεαματική από το μίζερο πρωτάθλημά μας είναι και ο κυριότερος παράγοντας που έχει καταντήσει το πρωτάθλημά μας τόσο μίζερο. Ο Ολυμπιακός έχει ξεφύγει ένα επίπεδο από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ και αυτοί με την σειράς τους ξέφυγαν ένα επίπεδο από όλους τους άλλους. Ο κύριος Κόκκαλης ενδιαφέρεται μόνο για το να τσεπώσει τα λεφτά του Champions League και να κρατήσει τους φιλάθλους της ομάδας του ευτυχισμένους με κινήσεις εντυπωσιασμού. Έτσι μετά εύλογα εξευτελίζεται ο Ολυμπιακός στο Champions League και δίκαια σχολιάζει ο Σέρζιο Κονσεϊσάο ότι "ο Ολυμπιακός είναι μικρή ομάδα στην Ευρώπη".

Γεια την πλειοψηφία του "αξιοπρεπούς και πολιτισμένου" κόσμου και Τύπου που ασχολείται με τα αθλητικά στην χώρα μας, όταν άτομα σαν εμάς βγαίνουν για να εκφράσουν τέτοιες απόψεις και να θίξουν τέτοια θέματα είναι επειδή είμαστε "κομπλεξικοί", "βούλγαροι", "πιθηκάνθρωποι", ανίκανοι να δεχτούμε το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός και οι άλλοι δύο του ΠΟΚ είναι μεγαλύτερες και ανώτερες ομάδες από την δική μας. Το ότι χαιρόμαστε με τις παταγώδεις αποτυχίες των τριών του ΠΟΚ στην Ευρώπη είναι προφανώς κι αυτό προϊόν του ίδιου κόμπλεξ και μικρότητας που μας χαρακτηρίζει.

Αν όμως, σύμφωνα πάντα με τους "αντικειμενικούς" φιλάθλους και δημοσιογράφους, εμείς τα λέμε αυτά επειδή είμαστε κομπλεξικοί βούλγαροι, τότε πώς δικαιολογείται το ότι η σοβαρότερη, μεγαλύτερη και πιο ιστορική βρετανική εφημερίδα διαγιγνώσκει το ίδιο πρόβλημα. Το παρακάτω άρθρο των Times που παρατίθεται πλήρες και μεταφρασμένο, αποτελεί ίσως μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιος ξένος δημοσιογράφος, από προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα, ασχολείται μεταξύ άλλων με την μιζέρια του ελληνικού πρωταθλήματος και αναφέρει ευθέως, χωρίς μισόλογα τους λόγους που έχουν κάνει εδώ και 10-15 χρόνια το ελληνικό πρωτάθλημα το πιο προβλέψιμο στην Ευρώπη.

Λοιπόν διαβάστε προεχτικά:

από τους Times:

http://www.timesonline.co.uk/tol/sport/columnists/martin_samuel/article3532949.ece

12 Μαρτίου 2008

Οι μεταρρυθμίσεις στο Champions League προμηνύουν την καταστροφή!

του Martin Samuel

"Ο Ολυμπιακός ήταν, κατά γενική ομολογία, η χειρότερη ομάδα που έχει δει οποισδήποτε στην φάση των 16 του Champions League. Ποιος θα φανταζόταν ότι τα ανέκδοτα για το ότι η Μπάρνσλεϋ θα αποτελούσε μεγαλύτερη πρόκληση για την Τσέλσι απ' ότι η ελληνική ομάδα θα επαληθευόντουσαν τελικά; Ωστόσο το μόνο που έκανε η ταπείνωση του Αβραάμ Γκραντ στο Όουκγουελ (έδρα της Μπάρνσλεϋ) στο FA Cup το Σάββατο ήταν να καταδείξει την θλιβερή φύση αντιπάλων που είναι σχεδόν ανίκητοι στην πατρίδα τους αλλά απεδείχθησαν ανίκανοι σε εξευτελιστικό βαθμό στο Στάμφορντ Μπριτζ.

Αυτό που θα 'πρεπε να ανησυχεί τους διευθύνοντες το Ευρωπαϊκό Ποδόσφαιρο είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει 10 από τα τελευταία 11 πρωταθλήματα στην Ελλάδα και βρίσκεται μόλις έναν βαθμό πίσω από τον Παναθηναϊκό και στην πορεία προς ένα ακόμη πρωτάθλημα, χωρίς να τους αποσπά πλέον η ευρωπαϊκή τους πορεία. Στην Αγγλία θεωρούμε ότι η Premier League είναι ελιτιστική επειδή μόλις τέσσερις ομάδες έχουν την δυνατότητα να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα. Στην πραγματικότητα φαίνεται ότι είμαστε πολύ καλά.

Το οικονομικό τοπίο που αναδιαμορφώνει κατά μήκος της Ευρώπης το υψηλού-γοήτρου τουρνουά της ΟΥΕΦΑ είναι τόσο ανταγωνιστικό όσο θα ήταν οι εκλογές στην Σοβιετική Ένωση επί Στάλιν. Σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες όπου την είσοδο στο Champions League δικαιούνται μία, το πολύ δύο, ομάδες, ο πλούτος του Champions League έχει δημιουργήσει μονοπώλια, υπερομάδες τόσο δυνατές που το πρωτάθλημα είναι ουσιαστικά μια κούρσα για ένα άλογο.

Και η κατάσταση πρόκειται να χειροτερεύσει. Σύντομα ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ, Μισέλ Πλατινί, θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις του στο Champions League οι οποίες θα δώσουν πέντε επιπλέον θέσεις στις ομάδες από τις 40 χώρες που βρίσκονται στις χαμηλότερες θέσεις της βαθμολογίας. Επιφανειακά μοιάζει με μια ευγενή, ισόνομη ιδέα που μοιράζει τον θησαυρό του Champions League ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες και μειώνει τις αποστάσεις στην ποδοσφαιρική κοινωνία· στην πραγματικότητα όμως θα μπορούσε να εξελιχθεί στην καταστροφικότερη εξέλιξη της ιστορίας των πρωταθλημάτων ορισμένων χωρών.

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο υπάρχει μία σταθερότητα, παγίωση και συνέχεια στην κορυφή. Συνήθως ένας σύλλογος φτιάχνει μια καλή ομάδα και καταφέρνει να κατακτήσει δύο ή τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα. Από την σεζόν 1952-53 και μετά οι πρωταθλητές έχουν υπερασπίσει επιτυχώς τον τίτλο τους 28 φορές. Συγκριτικά, κατά την ίδια χρονική περίοδο οι πρωταθλητές στην Αγγλία έχουν υπερασπίσει τον τίτλο τους μόλις 11 φορές (από τις οποίες οι πέντε συνέβησαν μετά την δημιουργία της Premier League το 1992). Οπότε το να έχει μία ελληνική ομάδα το μονοπώλιο στο πρωτάθλημα δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο.

Αυτό που έχει αλλάξει όμως είναι η διάρκεια αυτού του μονοπωλίου. Η ΑΕΚ κέρδισε τρία πρωταθλήματα στο σερί μεταξύ 1992 και 1994, ο Ολυμπιακός πήρε τέσσερα μεταξύ 1980 και 1983, ο Παναθηναϊκό κέρδισε πέντε από τα έξι μεταξύ 1960 και 1965, αλλά το σερί που συνεχίζεται μέχρι σήμερα δεν έχει προηγούμενο. Ο Ολυμπιακός πήρε επτά συνεχόμενους τίτλους από το 1997 έως το 2003, και μετά άλλους τρεις από το 2005 έως το 2007.

Το ασφυκτικό μονοπώλιο του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα συμπίπτει με την ανάδειξη του αναδομημένου μοντέλου του Champions League ως της καταλυτικότερης επιρροή στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Απ' ότι φαίνεται ο Ολυμπιακός ξεκινούσε μια από αυτές τις σύντομες περιόδους κυριαρχίας που ήταν συνήθεις στο ελληνικό ποδόσφαιρο όταν ξαφνικά έπεσε στα χέρια του ένα αφύσικα μεγάλο "δώρο" το οποίο του έδωσε ένα πλεονέκτημα που αποδείχθηκε καθοριστικό. Θα χρειαζόταν μια πολύ κακή διαχειριστική ή διοικητική απόφαση για να χάσει ο Ολυμπιακός την πρωτοκαθεδρία του (όπως η απόλυση του προπονητή κατά την διάρκεια της περιόδου, κάτι που έκανε ο Ολυμπιακός πριν λίγες μέρες), κατά τον ίδιο τρόπου που θα χρειαζόταν μια απίστευτα κακή απόδοση από μία εκ των Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Άρσεναλ, Τσέλσι ή Λίβερπουλ για να αποτύχουν να διασφαλίσουν τις πρώτες τέσσερις θέσεις της Premier League.

Τώρα φανταστείτε αν αντί για τις τέσσερις ομάδες που μοιράζονται το "κελεπούρι" του Champions League να υπήρχαν δύο, ή ακόμη χειρότερα, μία. Ο ανταγωνισμός δεν θα υπήρχε. Και αυτό ακριβώς πρόκειται να καταφέρει το σχέδιο του Πλατινί. Μπορεί να έχει καλές προθέσεις στην καρδιά του, όμως διαθέτει τεράστια εξουσία και διαθέτει μαζί και μια βαριά ευθύνη. Οι πρωτοπόροι των πειραμάτων στην πυρηνική σχάση μάλλον είχαν κι αυτοί καλές προθέσεις και θα στόχευαν να κάνουν κάτι καλό.

Ένα από τα επιχειρήματα ενάντια στην προσθήκη μιας κερδοφόρας 39ης αγωνιστικής στην Premier League, του λεγόμενου "διεθνούς γύρου", ιδέας που φάνηκε να μην έχει μέλλον, είναι ότι το επιπλέον εισόδημα δεν θα είχε ως αποτέλεσμα την εξισορρόπηση των οικονομικών δυναμικών των ομάδων. Η λογική του επιχειρήματος είναι τι θα πείραζε αν κάθε σύλλογος έπαιρνε από πέντε εκατομμύρια λίρες επιπλέον; Όμως αυτό δεν είναι εντελώς αληθές γιατί τα οφέλη θα ήταν σχετικά. Πέντε εκατομμύρια επιπλέον θα έκαναν μικρή διαφορά για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αλλά με το ίδιο ποσό η Ντέρμπυ Κάουντυ θα μπορούσε να αγοράσει έναν-δύο καλούς παίκτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ντέρμπυ θα έπαιρνε το πρωτάθλημα ως αποτέλεσμα, αλλά ίσως αποκτούσε μια μικρή πιθανότητα να κάνει περισσότερες από μία νίκες ανά 28 παιχνίδια.

Για να το θέσουμε διαφορετικά, αν οι περισσότεροι σύλλογοι έχουν πέντε εκατομμύρια λίρες εκτός από κάποιους που έχουν δέκα εκατομμύρια, αυτό δεν αποτελεί κατ' ανάγκη πρόβλημα. Αν όμως οι περισσότεροι σύλλογοι είναι άφραγκοι εκτός από έναν που έχει πέντε εκατομμύρια λίρες, τότε παρόλο που οι διαφορές είναι οι ίδιες το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Αυτό είναι το ρίσκο που παίρνει ο Πλατινί με το να εισάγει μεγάλα οικονομικά μπόνους για το Champions League σε φτωχά ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα την Ουγγαρία. Τα τελευταία τρία χρόνια πρωταθλήτρια είναι η Ντέμπρετσεν, μία μικρή ομάδα από την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ουγγαρίας. Η Ντέμπρετσεν έχει ένα γήπεδο χωρητικότητας μόλις 10.200 θεατών και δεν έχει καταφέρει ποτέ να κάνει κάτι το αξιόλογο σε τρεις σεζόν στο Champions League, αφού ποτέ δεν κατάφερε να περάσει τους πρώτους προκριματικούς γύρους. Φέτος η Ντέμπρετσεν αντιμετωπίζει μια σοβαρή πρόκληση στην πρωτοκαθεδρία της από την ΜΤΚ Βουδαπέστης και την Χόνβεντ, δύο πιο ιστορικές ομάδες με έδρα την πρωτεύουσα.

Τώρα φανταστείτε τις συνέπειες του σχεδίου του Πλατινί αν μία απ' αυτές τις ομάδες μπορούσε να βγει στο Champions League και να παραμείνει εκεί για περισσότερο από μία σεζόν. Αυτό και μόνο θα επαρκούσε.

Το ουγγαρέζικο ποδόσφαιρο βρίσκεται σε ένα τέλμα και ο Πλατινί δικαιολογημένα θέλει να το βγάλει από αυτό το τέλμα. Αλλά το σχέδιό του θα ήταν σαν μία από αυτές τις ουγγαρέζικες ομάδες να κερδίζει το λόττο και ένα γιγάντιο χέρι να ξεπροβάλει από το μανίκι ενός σακακιού με το έμβλημα της ΟΥΕΦΑ στον ουρανό, να δείχνει μία ομάδα και να ανακοινώνει "είστε οι τυχεροί". Ο Πλατινί θέλει να προβάλει σε όλη την Ευρώπη το μήνυμα του Champions League, το μήνυμα της "δύναμης μέσω των χρημάτων", αλλά έτσι δεν θα κάνει το ουγγαρέζικο πρωτάθλημα πλουσιότερο. Θα δημιουργήσει απλώς μια ουγγαρέζικη υπερ-ομάδα με οικονομικές δυνατότητες που θα της δίνουν τρομερό πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών της.

Κάτι τέτοιο έχει αρχίσει ήδη να συμβαίνει σε μέρη όπου δεν θα το περίμενε κανείς. Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, όπου η PSV Αιντχόφεν οδεύει προς το τέταρτο συνεχόμενο πρωτάθλημά της και στην ισοφάριση του αντίστοιχου σερί που έκανε μεταξύ 1986 και 1989 με επικεφαλής τον Γκους Χίντινκ. Μόνο που η PSV του Χίντινκ ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη και κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1988 έχοντας τον Ρόναλντ Κούμαν στην αρχική της ενδεκάδα. Η τωρινή PSV δεν μπόρεσε να προχωρήσει παραπέρα από τον όμιλο στο Champions League, αλλά τα συνεχή κέρδη από τις προσοδοφόρες ευρωπαϊκές της παρουσίες την κάνουν υπερβολικά δυνατή για τους αντιπάλους της στην Eredivisie.

Το ολλανδικό ποδόσφαιρο, όπως το ελληνικό, χαρακτηριζόταν από σύντομες περιόδους κυριαρχίας μιας ομάδας, αλλά ο φετινός θα είναι ο έβδομος τίτλος της PSV μέσα σε εννέα χρόνια. Συγκριτικά, ο μεγάλος Άγιαξ του Γιόχαν Κρόιφ κέρδισε το Κύπελλο Πρωταθλητριών για τρία συνεχόμενα χρόνια μεταξύ 1971 και 1973 αλλά δεν κέρδισε ποτέ παραπάνω από δύο συνεχόμενους τίτλους στο ολλανδικό πρωτάθλημα.

Αυτό που προκαλούν τα χρήματα του Champions League στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο μοιάζει πολύ με την επίδραση των συμφερόντων των Δυτικών δυνάμεων στην δημοκρατία στο Ιράκ. Σε μια χώρα που ανέκαθεν είχε τυραννικούς ηγέτες, ο ιρακινός λαός πάντα έβρισκε τον τρόπο να ρίξει μια καταπιεστική και άδικη κυβέρνηση, μέχρι την άνοδο του Σαντάμ Χουσεΐν στην εξουσία. Τα όπλα που του έδωσε η Δύση έκαναν τον Σαντάμ τόσο ισχυρό που μπροστά του ο λαός του Ιράκ ήταν ανίσχυρος, και το σχέδιο του Πλατινί να δώσει μεμονωμένα τον πλούτο στα ξεχασμένα πρωταθλήματα της Ευρώπης ακολουθεί μια εξίσου καταστροφική αρχή.

Ο Πλατινί, όπως ο μέντοράς του ο Σεπ Μπλάτερ, είναι κατά βάθος ένας πολιτικός και δεν αντιμετωπίζει τα πραγματικά ζητήματα ισότητας στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο όπως η κατανομή του πλούτου και ο τρόπος κατάταξης των χωρών και των ομάδων στην βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ, γιατί αυτό θα οδηγούσε τους ισχυρότερους συλλόγους στο να διαμαρτυρηθούν και να αμφισβητήσουν την θέση του ως ισχυρού άντρα του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη.

Έτσι, ο Πλατινί συμβιβάζεται και θεωρεί ότι με το να δίνει στην πρωταθλήτρια των Σκοπίων μια μεγαλύτερη πιθανότητα να εξασφαλίσουν μία θέση στους ομίλους του Champions League, μοιράζει πλουσιοπάροχα την γενναιοδωρία του. Όμως, εκτός αν δώσει σημασία και στην κατανομή του πλούτου μέσα στην κάθε χώρα αντί να πετάει απλά έναν σάκο με λεφτά στις ανοιχτές αγκάλες ενός και μοναδικού ευτυχισμένου αποδέκτη, τότε κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Φανταστείτε τι θα γινόταν αν η FK Ραμπότνικι έπαιρνε ξαφνικά 20 εκατομμύρια λίρες από το πουθενά.

Ο Πλατινί πιστεύει ότι αυτά τα χρήματα στην ουσία θα διαμοιραστούν σε όλες τις ομάδες του πρωταθλήματος μέσω μεταγραφών κλπ, και ίσως να γίνει όντως έτσι, αλλά παρόλα αυτά το αποτέλεσμα θα παραμείνει μόνο το να γίνει μία ομάδα ισχυρότερη. Τα χρήματα της Τσέλσι και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ επίσης μοιράζονται σε όλη την Premier League, αλλά αν η μόνη τους χρήση είναι να αποκτώνται οι καλύτεροι παίκτες των αντίπαλων ομάδων τότε ποιο ακριβώς είναι το όφελος; Η Φούλαμ έλαβε ένα σημαντικό ποσό από την Γιουνάιτεντ για τον Λουί Σαχά, αλλά ποια απ' τις δύο ομάδες είναι στην κορυφή της βαθμολογίας και ποια στον πάτο της;

Η κατάταξη των ομάδων στην βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων πέντε χρόνων αντί για την πιο πρόσφατη θέση της ομάδας στο πρωτάθλημα είναι άλλος ένας τρόπος να διατηρούνται οι μικρές ομάδες μικρές κα ο Πλατινία έχασε την ευκαιρία να διορθώσει και αυτόν τον κανονισμό. Είναι γελοίο που αν μια καινούργια ομάδα κέρδιζε την Premier League, η ομάδα αυτή θα κρινόταν στην συνέχεια με βάση την απόδοσή της στην Ευρώπη την τελευταία πενταετία και όχι την θέση της ως πρωταθλήτρια, και θα κληρωνόταν στους ομίλους του Champions League με βάση αυτό το κριτήριο.

Όμως τυχόν μεταρρύθμιση αυτού του κανονισμού θα έπληττε απευθείας την σταθερή ελίτ του Champions League και ο Πλατινί δεν τολμάει να κάνει κάτι τέτοιο. Σκεφτείτε λοιπόν τις αντιδράσεις αν ένα σημαντικό ποσοστό των χρημάτων του Champions League μοιράζονταν μέσω του κάθε πρωταθλήματος και δεν πήγαιναν απευθείας σε έναν μικρό αριθμό ομάδων.

Η απόδοση του Ολυμπιακού στην ήττα του με 3-0 στο Στάμφορντ Μπριτζ πρέπει να αποτελέσει προειδοποίηση. Δίνει ένα μήνυμα για τους κινδύνους του να δίνονται τα προνόμια σε λίγους και πώς κάτι τέτοιο έχει ως αποτέλεσμα μια μετριότητα.

Ο Πλατινί είναι στο χείλος του να δημιουργήσει μια Ευρώπη αποτελούμενη από ομάδες σαν τον Ολυμπιακό. Ψευτο-μάγκες. Γίγαντες με πήλινα πόδια. Ομάδες που αν ξύσεις την επιφάνειά τους δεν θα αποτελούσαν πρόκληση ούτε καν για την Μπάρνσλεϋ".

paokmania.gr

trelogiatros-aparadektos