photo N589

paok-oxyro - ΑΠΟ paok mania
Είμαι ΠΑΟΚ, είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.....

O αναγνώστης DimisK, μας γράφει για το πως νοιώθει τον ΠΑΟΚ και πως αισθανόταν ελεύθερος, ακόμα και σε μία περιοχή που τον ήθελε "σκλαβωμένο" στο κατεστημένο...

Μπορεί να γεννήθηκα σε νησί, στην Αθήνα όμως είμαι από 3 χρονών. Όταν άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο, σε ηλικία 7 χρονών ο πατέρας μου με πήρε από το χέρι και με πήγε να δω ποδόσφαιρο, στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Ο ίδιος αν και είχε καταγωγή από την Μικρά Ασία, ήταν Παναθηναϊκός. Το φτωχό μου το μυαλό δεν μπορούσε ακόμα να καταλάβει κάποια πράγματα. Τι σημαίνει φιλότιμο, ντομπροσύνη, ήθος, προσπάθεια, αξιοπρέπεια, πίστη σε ιδανικά και σε αξίες.

Για μένα όλα αυτά ήταν απλά, άγνωστες λέξεις. Μου άρεσε το ποδόσφαιρο και παρακολουθούσα όποτε και όπως μπορούσα. Θυμάμαι που διαρκώς άκουγα δύο λέξεις: Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός. Ήταν η εποχή που νόμιζα ότι μόνο αυτές οι δύο ομάδες υπήρχαν και διαρκώς έπαιζαν μεταξύ τους!

Στη συνέχεια, άκουγα και μια τρίτη λέξη, πιο σπάνια. Τη λέξη ΑΕΚ. Αλλά μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο δεν υπήρχε. Τρεις ομάδες, τρία είδη ανθρώπων. «Δεν μπορεί» έλεγα μέσα μου. «Κάτι άλλο θα υπάρχει». Πηγαίνοντας στο δημοτικό η κατάσταση χειροτέρεψε. Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ.

Τα ίδια και τα ίδια.

Το μικρό μου μυαλουδάκι άρχισε να ζητά διέξοδο σε κάτι...άλλο, σε κάτι διαφορετικό. Και τότε άρχισε η αναζήτησή μου. Μόνος σε βαθιά νερά, αναζητούσα αλήθειες, αξίες και ιδανικά. Αναζητούσα μια ομάδα, μια κοινωνία, μια οικογένεια που πάνω απ’ όλα να βάζει την πίστη της στην ιδέα του Αέναου Αγώνα. Όπως τον αντιλαμβάνεται ο καθένας μας.


Toυ αγώνα του μεροκαματιάρη, που παλεύει από το ξημέρωμα μέχρι τα μεσάνυχτα για ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά του. Του αγώνα του φοιτητή που ξημεροβραδιάζεται πάνω από ένα βιβλίο για να εξασφαλίσει το μέλλον του. Για τον αγώνα του ναυτικού, του οικοδόμου, του μαραγκού, του οδοκαθαριστή. Του πατέρα και της μάνας που παλεύουν ενάντια στα «θηρία» να αναστήσουν τα παιδιά τους. Αυτές τις αξίες ήθελα να εκπροσωπώ. Κι αυτές προσπαθώ να υπηρετώ ακόμα και σήμερα.

Αντί όμως γι’ αυτά, έβλεπα γύρω μου από μικρός να κυριαρχούν η υποκρισία, οι λυκοφιλίες, η λογική του «ο θάνατός σου η ζωή μου», η λαμογιά, η αλητεία, η ψευτομαγκιά, η αδικία. Ο αθλητισμός, λένε, είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Πόσο δίκιο είχαν! Αυτά που έβλεπα στην κοινωνία τα έβλεπα και στον αθλητισμό, στο ποδόσφαιρο, το «όπιο του λαού».

Ομάδες που προσπαθούν με κάθε μέσο και τρόπο να πάρουν αυτό που θέλουν, θεμιτό και αθέμιτο. Ποδοσφαιριστές που προσπαθούν να ξεγελάσουν ακόμα και τους εαυτούς τους, ξεχνώντας τις αξίες και τα ιδανικά του ολυμπιακού πνεύματος και του εύ αγωνίζεσθαι.

Παράγοντες που με απειλές, τουφέκια και εκβιασμούς –οικονομικούς και μη- προσπαθούσαν να πάρουν θέση στην πρώτη γραμμή της εκκίνησης, με ανέντιμους τρόπους. Γιατί «ο πρώτος είναι τα πάντα και ο δεύτερος τίποτα», όπως πιστεύουν. Και τι περίεργο! Όλοι αυτοί είχαν το ίδιο χρώμα. Πράσινοι και κόκκινοι. Κόκκινοι και πράσινοι. Οι κίτρινοι ήταν για ξεκάρφωμα.

Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός εκτιμούσαν τη δυναμική τους μετρώντας κύπελλα και πρωταθλήματα. Κατά τα πιστεύω τους, μεγάλη ομάδα είναι αυτή με τους περισσότερους τίτλους! Σκεφτείτε πόσο αστείο και ρηχό μπορεί να ακούγεται αυτό. Και πόσο ανώριμοι είναι αυτοί που το πιστεύουν! Κι όμως το πιστεύουν...

Και ο ΠΑΟΚ; Ο ΠΑΟΚ ήταν για μένα η άλλη όψη της ζωής. Βγαλμένος μέσα από τις στάχτες της Μικρασιατικής καταστροφής. Μέσα από τις ψυχές των παππούδων μου που άφησαν την τελευταία τους πνοή στις προβλήτες της Σμύρνης μας.

Ο ΠΑΟΚ ήταν η αρχή (άσπρο) και το τέλος (μαύρο) της ζωής. Το Α και το Ω.

Με δίδαξε ότι σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Δεν έχει το αποτέλεσμα, αλλά η προσπάθεια. Δεν έχει η νίκη, αλλά ο αγώνας για τη νίκη. Με δίδαξε ότι δεν έχει σημασία το πόσες φορές θα σκοντάψεις, αλλά το πόσες θα καταφέρεις να σταθείς και πάλι στα πόδια σου. Με δίδαξε ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζουν και να πεθαίνουν υπηρετώντας ιδανικά. Ιδανικά που ξέρουν εκ των προτέρων ότι δεν θα τους οδηγήσουν στη δόξα, αλλά στην αυτοεκτίμηση. Αυτός είναι ο ΠΑΟΚ!

Γι’ αυτό και είμαι τόσο περήφανος που είμαι ΠΑΟΚ! Που ζω και αναπνέω για την Ιδέα του. Έστω κι από τόσο μακριά. Είμαι περήφανος που δακρύζω στο σύμβολο του δικέφαλου αετού.

Για την Ιδέα που πολλοί θα ήθελαν να πιστέψουν και να την βάλουν στην ψυχή τους, αλλά δεν μπορούν. Γι’ αυτό και τους λυπάμαι.

Αδέρφια, είμαι ΠΑΟΚ, είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.....

DimisK