paok-oxyro - ΑΠΟ paokworld
Δημήτρης Κωνσταντινίδης: O θρυλικός «παππούς» του Πανελληνίου (1920 - 18/12/2007)
Απρίλης 1981.Τότε γράφτηκα στον Πανελλήνιο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα καθώς είχε φροντίσει για αυτό ο πατέρας μου που ήταν ήδη μέλος από πιο παλιά. Παίζαμε ματς στην Αθήνα -δεν θυμάμαι με ποιόν. Στο γραφείο καθότανε ο παππούς και ο Μάκης ο Μανάβης. Ψαρωμένος να πω την αλήθεια ζήτησα να γραφτώ και να πάρω και εισιτήριο για τον αγώνα.
Ο Μάκης με πέρασε από ιερά εξέταση μάλλον για να με ψαρώσει, ο παππούς με εκείνο το γελαστό βλέμμα (που το είχε μέχρι και που έφυγε ) με ανέβαζε "κομάντο ο μικρός Μάκη", "νέο αίμα" και άλλα τέτοια. Ρε μπας και θέλεις εισιτήρια για τον τελικό? Δεν υπάρχουνε από τώρα μικρέ. Νομίζω παίζαμε ακόμη ημιτελικό με την αεκ αλλα είχαμε σίγουρο τον τελικό. -Θέλω, του λέω. Ο παππούς μου λέει: έχεις ένα από μένα, στο υπόσχομαι.
Έτσι και έγινε. Πήγαμε τελικό με το γαύρο και το εισιτήριο μου το έδωσε. Θησαυρός. Με μέσο έβρισκες εισιτήριο τότε. Τα χρόνια περνούσαν και μέσα από τον Πανελλήνιο έζησα τις μεγάλες στιγμές του οπαδικού κινήματος του ΠΑΟΚ. Του μεγαλύτερου κλαμπ στον κόσμο λόγω της τεράστιας δυναμικής του πιο τρελού λαού στην υφήλιο. Μιας δυναμικής της οποίας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι ανήκει στον άνθρωπο που ένωσε, που ενσωμάτωσε τον νότιο ΠΑΟΚΤΣΗ με την οικογένεια στην βόρειο Ελλάδα. Που δεν τον άφησε να ξεχάσει ότι, και αν ήρθε για να ζήσει εδώ, αν η ανάγκη τον έφερε στην Αθήνα, μαζί με την οικογένειά του έφερε και τον ΠΑΟΚ του. Ήταν μεγάλος άνθρωπος ο παππούς. Πανέξυπνος, ιδεολόγος και άδολος. Γνήσιος Σαλονικιός όπως ήταν άλλωστε.
Μεγάλη ομάδα ο ΠΑΟΚ. Ειδικά εκείνα τα χρόνια. Τότε που είχε κάνει και νότιους οπαδούς. Πάρα πολλούς. Ο παππούς ήταν εκεί για να τους πει ότι "και εσείς ανήκετε στην μεγάλη αυτή οικογένεια". Τους ένωσε και αυτούς με την διαφορετική φιλοσοφία. Όλοι μαζί. ΠΑΟΚ. Τους έδωσε να καταλάβουν ότι ΠΑΟΚ δεν είναι απλώς μια ομάδα. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Δεν υπάρχει κανένα κοινό με τους εδώ κάτω, μα κανένα. Ο σύνδεσμος έζησε τις στιγμές της μεγάλης δόξας του στην Βερανζέρου μέχρι το '85. Τότε που έφτασε να αριθμεί κάποια στιγμή μέχρι και χιλιάδες μέλη. Ο παππούς κάπου τα έχασε με τα πολλά βιβλία των μελών. Τόσο πολύ κόσμο είχαμε τότε. Απίστευτος Σύνδεσμος! Ήρθε η έξωση, το καλοκαίρι του 85 την περάσαμε σε ένα καφενείο. Τότε και για κάποιους μήνες χαθήκαμε. Αν δεν ήταν ο παππούς δεν θα ξανάνοιγε. Ιεροθέου πίσω από τον ΟΣΕ μετά και πάμε πάλι από την αρχή. Δεν έχω δει ξανά τόσο δραστήριο άτομο. Στα 66 του τότε και είχε όλο το κουράγιο να συνεχίσει. ΠΑΟΚ είσαι. Θα μπορούσε να την έβγαζε κάθε μέρα σε κάνα καφενείο ή να πήγαινε να αράξει σε κάνα χωριό όπως κάνουν άλλωστε σχεδόν όλοι σε αυτήν την ηλικία. Φευ. Το σαράκι μέσα του τον έτρωγε, ανήσυχος. Γνωρίζαμε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσει. Και εμείς κάποιοι πιστοί εκεί στις διαταγές του να τον βοηθήσουμε. Εκδρομές, ταξίδια, εισιτήρια, τηλέφωνα, τρέχα Γιάννη να πάρεις τα φοράκια στο ξενοδοχείο, τρέχα στην ΠΑΕ του πούστη να τα φέρεις και άλλα πολλά. Είχε πολλά πράγματα η καθημερινότητα. Τότε τα εισιτήριο της Αθήνας τα κανόνιζε ο ίδιος και πηγαίναμε και τα παίρναμε από τις διάφορες ΠΑΕ. Να μπαίνεις και να σε κοιτάνε όλοι και εσύ να τους περιφρονείς. Για τα κάκαλά μας τους είχαμε όλους. Έχουμε πάρει και εισιτήρια από τους συνδέσμους τους. Μέχρι και ο ίδιος πήγαινε μέσα στους συνδέσμους τους και τα έπαιρνε 2 μέρες πριν τον αγώνα. Τέτοια είχαμε τότε. Ούτε συνοδείες, ούτε μαλακίες. Πορεία παντού και ποιος να σε πειράξει.
Έκανε πολλά ο παππούς. Τόσα πολλά που ο Μανάβης είχε πει κάποτε ότι "για να κάνετε όσα κάνει ο παππούς για τον ΠΑΟΚ σε μια μέρα πρέπει να θητεύσετε (πώς το είχες πει ρε άτιμε εκείνο το "θητεύσετε", ακόμη το θυμάμαι και γελάω!) δίπλα του 3 χρόνια". Αν δεν ήτανε ο παππούς, ο ΠΑΟΚ δεν θα είχε ξεφύγει από τα όρια της Βορείου Ελλάδος. Θα ήταν κάτι σαν άλλη συνοικιακή ομάδα της πόλης. Ο παππούς με το όραμα και την δουλειά του έκανε τον ΠΑΟΚ τόσο πολύ αναγνωρίσιμο και στην νότιο Ελλάδα. Σε αυτόν οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ο τόσος πολύς κόσμος του ΠΑΟΚ στην νότιο Ελλάδα. Και μια και ανέφερα για τους χλωμούς της πόλης, κάποτε τους είχε βοηθήσει και αυτούς. Ναι, ήτανε τόσο μεγαλόψυχος που δεν άφησε και αυτούς στην τύχη τους. Τους είχε στηρίξει τότε που είχανε 33 μέλη όλα κι όλα εκείνα τα χρόνια. Πού να το αναγνωρίσουνε τα ασπόνδυλα... Ως συνήθως ξηγηθήκανε πούστικα και το πήρανε το μάθημά τους. Φυσικά από τότε αγνοούνται ακόμη στην Αθήνα.
Περνούσαν τα χρόνια και ο σύνδεσμος άλλαξε πολλά στέκια. Ξούθου, Σατωβριάνδου, Πατήσια, σταθμός Λαρίσης. Η αλήθεια είναι ότι είχε φθίνουσα πορεία για μένα. Πολλοί οι λόγοι, ο παππούς όμως εκεί, κέρβερος. Έφτασε τα 80, όμως εκεί. Τι κουράγιο είναι αυτό και από πού αντλούσε τόση δύναμη ποτέ δεν το κατάλαβα. Πολεμήθηκε. Μέσα από τον σύνδεσμο. Στην πορεία γίνανε λέσχες και άλλα. Δεν θα επεκταθώ, δεν θέλω, ούτε ο ίδιος θα το ήθελε. Η αλήθεια είναι ότι είδα πολλά τόσα χρόνια. Πάρα πολλά. Και αν έφυγα από τον Πανελλήνιο είναι και αυτός ένας λόγος. Παρ'όλα αυτά ο παππούς έφυγε από τον σύνδεσμο μόνο όταν η υγεία του δεν τον άφηνε να συνεχίσει άλλο. Πέρασε τα 80 και κάτι όταν αποχώρησε, απίστευτο.
Η μέρα της κηδείας μού άφησε μεγάλη πίκρα. Πάρα πολύ μεγάλη. Ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ΠΑΟΚ έφυγε. Πολύ μεγάλο και το κενό δεν θα αναπληρωθεί, είναι σίγουρο. Μακάρι τα παιδιά που θα συνεχίσουν τώρα στον Πανελλήνιο να πάρουν από το όραμά του και να συνεχίσουν κάτι από αυτό που άφησε πίσω του. Πίκρα μεγάλη γιατί το τέλος θα το περίμενα με περισσότερο κόσμο, μάλλον με πολύ ΠΑΟΚτσήδικο κόσμο. Χάρηκα όταν η Μαρία τού έδωσε την μπλούζα του Πανελληνίου να την πάρει μαζί του. Εκεί που πάει, στο ταξίδι του. Γιατί ο παππούς ήτανε ο Πανελλήνιος.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον ηγέτη αυτόν που έδωσε και την ψυχή του για το μεγαλείο αυτής της ομάδας που λέγεται ΠΑΟΚ, που την μεγάλωσε κι άλλο, και ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ και στον άνθρωπο ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ για τις ηθικές αξίες που μου μετέδωσε. Για μένα ήταν κάτι σαν δεύτερος μου πατέρας.
Αντίο...
Απρίλης 1981.Τότε γράφτηκα στον Πανελλήνιο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα καθώς είχε φροντίσει για αυτό ο πατέρας μου που ήταν ήδη μέλος από πιο παλιά. Παίζαμε ματς στην Αθήνα -δεν θυμάμαι με ποιόν. Στο γραφείο καθότανε ο παππούς και ο Μάκης ο Μανάβης. Ψαρωμένος να πω την αλήθεια ζήτησα να γραφτώ και να πάρω και εισιτήριο για τον αγώνα.
Ο Μάκης με πέρασε από ιερά εξέταση μάλλον για να με ψαρώσει, ο παππούς με εκείνο το γελαστό βλέμμα (που το είχε μέχρι και που έφυγε ) με ανέβαζε "κομάντο ο μικρός Μάκη", "νέο αίμα" και άλλα τέτοια. Ρε μπας και θέλεις εισιτήρια για τον τελικό? Δεν υπάρχουνε από τώρα μικρέ. Νομίζω παίζαμε ακόμη ημιτελικό με την αεκ αλλα είχαμε σίγουρο τον τελικό. -Θέλω, του λέω. Ο παππούς μου λέει: έχεις ένα από μένα, στο υπόσχομαι.
Έτσι και έγινε. Πήγαμε τελικό με το γαύρο και το εισιτήριο μου το έδωσε. Θησαυρός. Με μέσο έβρισκες εισιτήριο τότε. Τα χρόνια περνούσαν και μέσα από τον Πανελλήνιο έζησα τις μεγάλες στιγμές του οπαδικού κινήματος του ΠΑΟΚ. Του μεγαλύτερου κλαμπ στον κόσμο λόγω της τεράστιας δυναμικής του πιο τρελού λαού στην υφήλιο. Μιας δυναμικής της οποίας ένα πολύ μεγάλο κομμάτι ανήκει στον άνθρωπο που ένωσε, που ενσωμάτωσε τον νότιο ΠΑΟΚΤΣΗ με την οικογένεια στην βόρειο Ελλάδα. Που δεν τον άφησε να ξεχάσει ότι, και αν ήρθε για να ζήσει εδώ, αν η ανάγκη τον έφερε στην Αθήνα, μαζί με την οικογένειά του έφερε και τον ΠΑΟΚ του. Ήταν μεγάλος άνθρωπος ο παππούς. Πανέξυπνος, ιδεολόγος και άδολος. Γνήσιος Σαλονικιός όπως ήταν άλλωστε.
Μεγάλη ομάδα ο ΠΑΟΚ. Ειδικά εκείνα τα χρόνια. Τότε που είχε κάνει και νότιους οπαδούς. Πάρα πολλούς. Ο παππούς ήταν εκεί για να τους πει ότι "και εσείς ανήκετε στην μεγάλη αυτή οικογένεια". Τους ένωσε και αυτούς με την διαφορετική φιλοσοφία. Όλοι μαζί. ΠΑΟΚ. Τους έδωσε να καταλάβουν ότι ΠΑΟΚ δεν είναι απλώς μια ομάδα. Είναι κάτι πολύ παραπάνω. Δεν υπάρχει κανένα κοινό με τους εδώ κάτω, μα κανένα. Ο σύνδεσμος έζησε τις στιγμές της μεγάλης δόξας του στην Βερανζέρου μέχρι το '85. Τότε που έφτασε να αριθμεί κάποια στιγμή μέχρι και χιλιάδες μέλη. Ο παππούς κάπου τα έχασε με τα πολλά βιβλία των μελών. Τόσο πολύ κόσμο είχαμε τότε. Απίστευτος Σύνδεσμος! Ήρθε η έξωση, το καλοκαίρι του 85 την περάσαμε σε ένα καφενείο. Τότε και για κάποιους μήνες χαθήκαμε. Αν δεν ήταν ο παππούς δεν θα ξανάνοιγε. Ιεροθέου πίσω από τον ΟΣΕ μετά και πάμε πάλι από την αρχή. Δεν έχω δει ξανά τόσο δραστήριο άτομο. Στα 66 του τότε και είχε όλο το κουράγιο να συνεχίσει. ΠΑΟΚ είσαι. Θα μπορούσε να την έβγαζε κάθε μέρα σε κάνα καφενείο ή να πήγαινε να αράξει σε κάνα χωριό όπως κάνουν άλλωστε σχεδόν όλοι σε αυτήν την ηλικία. Φευ. Το σαράκι μέσα του τον έτρωγε, ανήσυχος. Γνωρίζαμε οτι δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσει. Και εμείς κάποιοι πιστοί εκεί στις διαταγές του να τον βοηθήσουμε. Εκδρομές, ταξίδια, εισιτήρια, τηλέφωνα, τρέχα Γιάννη να πάρεις τα φοράκια στο ξενοδοχείο, τρέχα στην ΠΑΕ του πούστη να τα φέρεις και άλλα πολλά. Είχε πολλά πράγματα η καθημερινότητα. Τότε τα εισιτήριο της Αθήνας τα κανόνιζε ο ίδιος και πηγαίναμε και τα παίρναμε από τις διάφορες ΠΑΕ. Να μπαίνεις και να σε κοιτάνε όλοι και εσύ να τους περιφρονείς. Για τα κάκαλά μας τους είχαμε όλους. Έχουμε πάρει και εισιτήρια από τους συνδέσμους τους. Μέχρι και ο ίδιος πήγαινε μέσα στους συνδέσμους τους και τα έπαιρνε 2 μέρες πριν τον αγώνα. Τέτοια είχαμε τότε. Ούτε συνοδείες, ούτε μαλακίες. Πορεία παντού και ποιος να σε πειράξει.
Έκανε πολλά ο παππούς. Τόσα πολλά που ο Μανάβης είχε πει κάποτε ότι "για να κάνετε όσα κάνει ο παππούς για τον ΠΑΟΚ σε μια μέρα πρέπει να θητεύσετε (πώς το είχες πει ρε άτιμε εκείνο το "θητεύσετε", ακόμη το θυμάμαι και γελάω!) δίπλα του 3 χρόνια". Αν δεν ήτανε ο παππούς, ο ΠΑΟΚ δεν θα είχε ξεφύγει από τα όρια της Βορείου Ελλάδος. Θα ήταν κάτι σαν άλλη συνοικιακή ομάδα της πόλης. Ο παππούς με το όραμα και την δουλειά του έκανε τον ΠΑΟΚ τόσο πολύ αναγνωρίσιμο και στην νότιο Ελλάδα. Σε αυτόν οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ο τόσος πολύς κόσμος του ΠΑΟΚ στην νότιο Ελλάδα. Και μια και ανέφερα για τους χλωμούς της πόλης, κάποτε τους είχε βοηθήσει και αυτούς. Ναι, ήτανε τόσο μεγαλόψυχος που δεν άφησε και αυτούς στην τύχη τους. Τους είχε στηρίξει τότε που είχανε 33 μέλη όλα κι όλα εκείνα τα χρόνια. Πού να το αναγνωρίσουνε τα ασπόνδυλα... Ως συνήθως ξηγηθήκανε πούστικα και το πήρανε το μάθημά τους. Φυσικά από τότε αγνοούνται ακόμη στην Αθήνα.
Περνούσαν τα χρόνια και ο σύνδεσμος άλλαξε πολλά στέκια. Ξούθου, Σατωβριάνδου, Πατήσια, σταθμός Λαρίσης. Η αλήθεια είναι ότι είχε φθίνουσα πορεία για μένα. Πολλοί οι λόγοι, ο παππούς όμως εκεί, κέρβερος. Έφτασε τα 80, όμως εκεί. Τι κουράγιο είναι αυτό και από πού αντλούσε τόση δύναμη ποτέ δεν το κατάλαβα. Πολεμήθηκε. Μέσα από τον σύνδεσμο. Στην πορεία γίνανε λέσχες και άλλα. Δεν θα επεκταθώ, δεν θέλω, ούτε ο ίδιος θα το ήθελε. Η αλήθεια είναι ότι είδα πολλά τόσα χρόνια. Πάρα πολλά. Και αν έφυγα από τον Πανελλήνιο είναι και αυτός ένας λόγος. Παρ'όλα αυτά ο παππούς έφυγε από τον σύνδεσμο μόνο όταν η υγεία του δεν τον άφηνε να συνεχίσει άλλο. Πέρασε τα 80 και κάτι όταν αποχώρησε, απίστευτο.
Η μέρα της κηδείας μού άφησε μεγάλη πίκρα. Πάρα πολύ μεγάλη. Ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του ΠΑΟΚ έφυγε. Πολύ μεγάλο και το κενό δεν θα αναπληρωθεί, είναι σίγουρο. Μακάρι τα παιδιά που θα συνεχίσουν τώρα στον Πανελλήνιο να πάρουν από το όραμά του και να συνεχίσουν κάτι από αυτό που άφησε πίσω του. Πίκρα μεγάλη γιατί το τέλος θα το περίμενα με περισσότερο κόσμο, μάλλον με πολύ ΠΑΟΚτσήδικο κόσμο. Χάρηκα όταν η Μαρία τού έδωσε την μπλούζα του Πανελληνίου να την πάρει μαζί του. Εκεί που πάει, στο ταξίδι του. Γιατί ο παππούς ήτανε ο Πανελλήνιος.
Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στον ηγέτη αυτόν που έδωσε και την ψυχή του για το μεγαλείο αυτής της ομάδας που λέγεται ΠΑΟΚ, που την μεγάλωσε κι άλλο, και ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ και στον άνθρωπο ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ για τις ηθικές αξίες που μου μετέδωσε. Για μένα ήταν κάτι σαν δεύτερος μου πατέρας.
Αντίο...
bane, 2007-12-26
%20(2).jpg)
%20(3).jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου