photo N529

paok-oxyro - ΑΠΟ http://paokvolley.blogspot.com
29 Μαίου 1453: Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.
Την 29 Μαΐου του 2008 συμπληρώνονται 555 χρόνια από την πτώση της Κωνσταντινούπολης, η οποία είχε εγκαινιασθεί στις 11 Μαΐου του 330 από τον Αυτοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνο, στο σημείο όπου είχε κτισθεί τον 7ο π. Χ. αιώνα η αρχαιοελληνική αποικία του Βυζαντίου. Το μεγαλείο που βίωσε η πόλη αυτή επί έντεκα αιώνες τής έδωσε επαξίως τον τίτλο της «Βασιλίδας των Πόλεων». Στη διάρκεια της χιλιετούς ζωής της η Κωνσταντινούπολη υπήρξε σημείο συνάντησης μεγάλων χερσαίων και θαλασσίων οδών, τόπος ανταλλαγής υλικών αγαθών, κέντρο ρευμάτων διανόησης και μεγάλο εργαστήριο καλλιτεχνικών δημιουργιών. Το Βυζάντιο αντιστάθηκε στις επιθέσεις λαών διαφορετικής προέλευσης: Περσών, Γότθων, Ούννων, Λομβαρδών,, Σλάβων, Αβάρων, Αράβων, Βουλγάρων, Ρώσων, Ούγγρων, «Λατίνων» γενικά και, τέλος, Τούρκων. Απέναντι σε όλους αυτούς αντέταξε όλα τα μέσα που διέθετε: τη στρατιωτική δύναμη, τη διπλωματία, το χρήμα, το κύρος και τη χρήση έξυπνης πολιτικής με ελληνική καθαρά σφραγίδα, καθώς μια παροιμιώδη ικανότητα διαπραγμάτευσης, δίνοντας έτσι δείγματα ενός ρεαλισμού που προηγείτο της πολιτικής των δυτικών χωρών της περιόδου της Αναγέννησης. Η περίοδος των Παλαιολόγων, της τελευταίας βυζαντινής δυναστείας, υπήρξε ξεχωριστή στο επίπεδο της διανόησης και της τέχνης. Η κατακτητική ορμή των Οθωμανών Τούρκων που είχαν βάλει πόδι στην Ευρώπη, στην Καλλίπολη το 1354, συνεχίζεται μέχρι τις 29 Μαΐου 1453, οπότε ύστερα από μια πραγματικά επική αντίσταση περίπου δύο μηνών πέφτει η Πόλη του Κωνσταντίνου, έδρα ένδοξη του πνεύματος και των τεχνών για περισσότερο από χίλια χρόνια, «gymnasium optimarum atrium» (σχολή των αρίστων τεχνών, όπως την ονομάζει ο Βησσαρίων), χωρίς να λάβει καμία σημαντική βοήθεια από την Δύση. Μαζί της πέφτει ηρωικά και ο τελευταίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία υπήρξε ένας απέραντος κόσμος, στο χρόνο και στα επιτεύγματα του πνεύματος και της ύλης. Είναι γεμάτο λαμπερά φώτα, αν και όχι χωρίς μερικές σκιές. Για τους Έλληνες, το Βυζάντιο αντιπροσωπεύει τη μεσαιωνική περίοδο της ιστορίας τους, μέσω της οποίας περνάει σ’ αυτούς και στον δυτικό κόσμο η κλασσική ελληνική κουλτούρα, θησαυρό των οποίων η Κωνσταντινούπολη μελέτησε και διαφύλαξε με τη θυσία της. Η ημερομηνία της 29ης Μαΐου 1453 αποτελεί ένα σημείο στροφής στην ιστορία. Για τους Έλληνες η πτώση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε ένα σημαντικό γεγονός. Πλήγωσε την ιστορική μας μνήμη σε τέτοιο σημείο, που από τότε η ημέρα Τρίτη θεωρείται αποφράς. Μαζί με τον Παλαιολόγο θάφτηκε και η Ελλάδα κάτω από τη. Το ότι ο Ελληνισμός δε χάθηκε ολοσχερώς, αποτελεί έναν φόρο τιμής προς την αστείρευτη ζωτικότητα και το θάρρος του ελληνικού φρονήματος. Σε όλη αυτή την ιστορία, ο ελληνικός λαός είναι ο τραγικός ήρωας. Η Βασιλεύουσα Πόλις, το φως του Κόσμου επί 11 αιώνες, "το καταφύγιον των Χριστιανών· η ελπίς και η χαρά πάντων των Ελλήνων· το καύχημα πάντων όσοι ζώσιν υπό την ηλίου ανατολήν", κατά τα λόγια του τελευταίου Αυτοκράτορα, του Μαρμαρωμένου Βασιλιά, πέφτει στα χέρια των βαρβάρων τούρκων και το Γένος βυθίζεται στο σκότος της δουλείας.
Ο νους μου και ο λογισμός συγχίζεται να γράψει,
να στιχοπλέξει αστοχεί την άλωση της Πόλης.
Εσείς, βουνά, θρηνήσετε και πέτρες ραγισθήτε
και ποταμοί φυράνετε και βρύσες ξερανθείτε
διότι εχάθη το κλειδί όλης της οικουμένης
το μάτι της Ανατολής και της Χριστιανοσύνης.
Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός και στεναγμός και λύπη,
θλίψις απαραμύθητος έπεσεν τοις Ρωμαίοις.
Εχάσασιν το σπίτιν τους, την Πόλην την αγία,
το θάρρος και το καύχημα και την απαντοχήν τους.
Ο μαρτυρικός Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ΙΑ' μέχρι τέλους και για
πάντα επί των επάλξεων, σφραγίζει με την θυσία του την υπερχιλιετή
δόξα της Αυτοκρατορίας και γίνεται ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς της
ελπίδας της ανάστασης του Γένους. Η 29η Μαΐου 1453 δεν είναι μόνο η ημέρα της καταστροφής. Είναι, περισσότερο ακόμα, η ημέρα κατά την οποία ολοκληρώνεται η πτώση και, αμέσως, με πρώτο και παντοτινό οδηγό τον άγιο και εθνομάρτυρα μαρμαρωμένο βασιλιά δίνεται το σύνθημα της ελπίδας, του αγώνα, της ανάστασης του Γένους, η πίστη και ο πόθος που φλογίζει και ατσαλώνει τις καρδιές στους επόμενους αιώνες, μέχρι και σήμερα.